Çoğu zaman bir tebessüme muhtaçtırlar,
Gözleri aşktan âmâdır, çaresiz dolaşırlar.
Derdini anlatır, sesini çoğu vakit duyuramazlar,
Yüreği bedenine sığmaz; kalpten seven insanlar.
Ağlamak isterler lâkin ağlayamazlar,
Gülmek tatlı bir hâyâldir, lezzetine varamazlar.
Feleğin çemberine düşerler, yüzüne bir fiske vuramazlar,
Öylece çırpınıp dururlar; kalpten seven insanlar.
Çoğu zaman hasretin kıskacındalar,
Adı sevda olan dağların, çıkılmaz yamacındalar.
Bin türlü imkansızlığın olmazların acısındalar,
Yine de şikayet etmezler; kalpten seven insanlar.
Bilinmez ne iştir, sorulmaz biter mi yası,
Bir gün diner mi, kandan gözlerinin gözyaşı,
Azalır mı gün gün eriyen kalbinin sızısı,
Yaşarken ölümü tadarlar; kalpten seven insanlar.
Bir gün olsun rastlasam da tanısam birisini,
Anlatsa, yârini ne çok sevdiğini.
Öğrensem samimi duygularla sevmeyi,
Sevmeyi ne güzel öğretir; kalpten seven insanlar.
Muhammed Furkan Geldi