Sen canıma can olan, ruhumun neşesisin
Beni ölümün kıyısından çekip çıkaran elsin
Yine derin bir kuyudayım, bu defa sebep sensin!
Ama değişmez, sen yine de ruhumun neşesisin
Seni kim tanısın ki hakkında kem söz etsin
Sen bu cana, sevgiyle bakmayı öğretensin
Aynı cümleleri başka hislerle söylettin
Ölüm gelene dek, sen benim en kıymetlimsin
Köşe başında durup da, seyrettiğim sensin
Sen, hummalı gizimde, sırlı düşlerimdesin
Gizli gizli ağlamak için çekildiğim köşedesin.
Sen, gözyaşımın mutluluğumun içindesin.
Ölümün soğuğunu ilk kez içten hissettirdin
Yaşamayı da, ölmeyi de bana sen öğrettin
Bakışınla yeniden doğdum, gidişinde tükendim
Sen bana, hayatın tüm gerçeğini gösterensin
Nefret ettiğim kendimi bana yeniden sevdirdin.
Dizlerim tutmaz iken, acılar diyarına götürensin.
Sen, tükenmiş aklıma rağmen bana nefesi getirensin.
Gelişinle, gidişinle, sen benim kalbimsin.
Muhammed Furkan Geldi